Ξενιτεμένο μου πουλι,

Ο Παντελής Ψαρράς εμπνέται από ιστορίες μεταναστών και παρουσιάζει μέσα από εικοσιπέντε ζωγραφικά έργα και μια video εγκατάσταση μια εικαστική πρόταση που έγινε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τον Μάη του 2011.

            Όταν ξεριζώνεται ένα δέντρο, λυπάσαι, πονάς.

            Όταν όμως ξεριζώνεται ένα παιδί  από την αγκαλιά της μάνας του,

            μια μάνα από την οικογένεια της, μια οικογένεια, από το χωρίο της,

           ένα χωρίο από τη πατρίδα του και όλα αυτά με βίαιο και βάρβαρο τρόπο,

           τότε ο πόνος λογικά είναι μεγάλοςκαι κάτι τέτοιο δε μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο.

Βλέπεις την μελαγχολία την αβεβαιότητα τα ερωτηματικά στα πρόσωπα και τα μάτια των προσφύγων που προέρχονται από τις περιοχές της Δυτικής και Βόρειας Αφρικής. Άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους χωρίς την θέληση τους, διωγμένοι από αντιμαχόμενες παρατάξεις, για ένα ταξίδι αβέβαιο, ένα ταξίδι στο άγνωστο.

Τα πρόσωπα αυτά, οι ψυχές αυτές, προσφύγων αλλά και μεταναστών, σήμερα πια ζούνε κοντά μας, μένουνε δίπλα μας, είναι: ‘’Oι Άγνωστοι γείτονες της διπλανής πόρτας’’.

H ζωή τους και τα προβλήματα τους με ευαισθητοποίησαν και άρχισαν να με απασχολούν και να τα αποτυπώνω στον καμβά, μήπως και τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο τα γνωρίσω καλύτερα.

Άλλωστε και εγώ όπως και οι περισσότεροι έλληνες από πρόσφυγες προέρχομαι, γι’αυτό είναι χρέος μας να σταθούμε στο κοινωνικό αυτό θέμα χωρίς ρατσισμό αλλά με θετική σκέψη και αγάπη.

 

Επειδή με εκφράζει ή άποψη του ζωγράφου Παντελή Ψαρρά (οι γονείς μου ήταν πρόσφυγες του Πόντου) γιαυτό την παρουσιάζω εδώ μαζί με δύο δικές μου ζωγραφιές (τις λέω ζωγραφιες γιατί δεν θεωρώ ότι είμαι ζωγράφος, απλώς εκφράζω στο χαρτί με γραμμές και σκιές τη ματιά μου για ορισμένα θέματα. είμαι αυτοδίδακτη, τώρα ασχολούμαι με την τεχνική και μαθαίνω πως να συνδυάζω τη αγάπη μου για τη ζωγραφική μαζί με την επιτεταγμένη τεχνική, κι ελπίζω να γίνω μια καλή "δια βίου" μαθήτρια).