Σκόρπια λόγια περί ... ζωγραφικής κ.α

Περί Γραφής... Ζω-Γραφικής 

Γράφω για να Ζω, Ζω για να γράφω... Ζωγραφίζω, Να το νόημα λοιπόν, γραφή αλλά αντί νάναι με λέξεις είναι με γραμμές ή και με φόρμες, με σκιές παράλληλες με φως, που όμως θα φωνάζουν "λέξεις". Αυτό λέω ότι είναι Ζωγραφική. 

Αρα σκέφτομαι, κι ένας ζωγράφος είναι όπως ένας συγγραφέας που πρώτα σχεδιάζει τι θα γράψει στο βιβλίο του ή όπως ένας συνθέτης που γράφει κι αυτός, όχι με γραμμές αλλά με νότες όμως, το τραγούδι του.

Μου αρέσει πολύ η ζωγραφική, όπως και να σχεδιάζω, τα κενά σημεία των βιβλίων του σχολείου τα γέμιζα με σχέδια γραμμικά. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να κάνω τ όνειρό μου να γίνω σχεδιάστρια πραγματικότητα. 
Με τον καιρό άρχισε η περιέργεια μου για το πως να δίνω σε άψυχα πράγματα ψυχή, τη δική μου ψυχή και να φτιάχνω κατασκευές για να τα χαρίζω σ'αυτούς που αγαπώ.

Τα χέρια μου ήθελα συνέχεια να προσπαθούν να φτιάχνουν πράγματα που πολλές φορές δεν ήταν μόνο πράγματα. Και δεν ήθελα να μείνω όμως στο τι μπορούν να φτιάξουν τα χέρια μου, στα 57 μου χρόνια έχω όλη τη διάθεση να μάθω τεχνική, να μάθω όσα περισσότερα μπορώ για την τέχνη της ζωγραφικής. Θέλω να έχω εμπειρίες μέσα απο τις όλες τις αισθήσείς μου.  Να φτιάχνω χειροτεχνίες και νάναι αισθητικά όμορφες. Πάντα η θέληση μου είναι το τελικό αποτέλεσμα να έχει καλή αισθητική. Αυτή με οδηγούσε νομίζω πάντα. Ολα αυτά που έφτιαχνα άρεσαν πρώτα σ'εμένα και απ ότι κατάλαβα μετά, άρεσαν και στους άλλους γιατί ήταν χειροποίητα, φτιαγμένα με μεράκι, αγάπη και όλα ήταν μοναδικά.  

Μάζευα υλικά απο παντού, ιδίως όμως απο τη θάλασσα. Οτι ξέβραζε στην παραλία λες και μου τα πρόσφερε απλόχερα. Ξύλα, πέτρες, κοχύλια, άμμο χρυσή. Ερχόντουσαν στα πόδια μου χωρίς κανένα κόστος για να γίνουν η πρώτη ύλη για τα χειροτεχνήματά μου. Τα βότσαλα και οι πέτρες μού έδιναν απο μόνα τους το σχήμα που έπρεπε να ζωγραφίσω πάνω τους. Να μου έλεγε ένα βοτσαλάκι, είμαι έτοιμο να με κάνεις ένα ψαράκι. Μια άλλη πέτρα είχε το σχήμα του καραβιού, λίγες γραμμές συμπληρωματικές και ήταν έτοιμο να γίνει ένα καλοτάξιδο καραβάκι. Βοτσαλάκια στρογγυλά στο σχήμα του προσώπου, γινόντουσαν με λίγες γραμμούλες ανθρωπάκια μικρά, αλλά τ ανθρωπάκια μου όλα έχουν μεγάλα μάτια (έτσι μου έβγαινε, απο μόνο του πήγαινε το χέρι). Κοχύλια δε, εκεί να δείς ομορφιά απο χρώματα και σχήματα. Σ'ενα ξύλινο κουτάκι έχω κρύψει τις πιό όμορφες πέτρες που είναι η περιουσία μου. Τις είχα ερωτευτεί απο την πρώτη ματιά και γιαυτό τις φυλάω. Όταν θέλω να τις χαρώ, τις απλώνω στο τραπέζι και ακόμη μετά απο χρόνια εκστασιάζομαι απο τα σχέδια και τα χρώματα που έχουν πάνω τους, σχέδια που έγιναν με την πατίνα του αλμυρού αέρα, με το πινέλο της δύναμης του νερού, χωρίς καμμία ανθρώπινη παρέμβαση.
 
Γιαυτό λατρεύω τη φύση, γιατί είναι αυτοδημιούργητη και αυτοδίδακτη. Κανένας δεν την έμαθε πως να ταιριάζει τα χρώματα, τα σχήματα, τις σκιές και το αποτέλεσμα νάναι η αρμονία ενός ουράνιου τόξου ή τα σχέδια ενός κοχυλιού. Αχ και να μαθαίναμε κάτι απο τη σοφία της φύσης και να μην την κακοποιούσαμε έτσι ώστε σήμερα να μας εκδικείται.

Και το κακό είναι πως αυτή την εκδίκηση τη νοιώθουν στο πετσί τους, μόνο τα εκατομμύρια δυστυχισμένων ανθρώπων... και όχι αυτοί που συνετέλεσαν στην καταστροφή της. Σήμερα φτάσαμε να πετάμε και να πατάμε πάνω το φεγγάρι αλλά μπροστά στη δύναμη της μητέρας φύσης είμαστε και θάμαστε πάντα ανίσχυροι "ανθρωπάκια".
 

Ετσι μόλις έληξε ο εργασιακός μου βίος είπα να κάνω πράγματα για μένα, για να φχαριστιέται η ψυχή μου. Κι άρχισα μαθήματα ζωγραφικής. Εμαθα να παίζω με τις σκιές, να μαθαίνω πως να φωτίζω το έργο μου, πως νάχει ζωή. Και σιγά – σιγά το χέρι μου πήρε μεγάλη φόρα κι άρχισα πιά να ζωγραφίζω πάνω σε καμβάδες. Οι ώρες μου πιά γέμισαν ζωγραφίζοντας αυτά που είχα στο μυαλό μου και κάποια σχέδια παραδοσιακά για εξάσκηση. Αυτό ήθελα να κάνω πάντα...είπαμε. Γιατί; για να αισθάνομαι ότι είμαι εγώ ο δημιουργός και το λευκό χαρτί, το κενό, ο δικός μου κόσμος και θα τον ζωγραφίσω όπως τραβάει η ψυχή μου.

Κι έτσι ζωγράφισα παιδάκια να σκαρφαλώνουν και να κάθονται πάνω στο μισοφέγγαρο για να βλέπουν απο ψηλά τον κόσμο το βράδυ, να πιάνουν τ'αστέρια και τα σύννεφα, γιατί αυτό ονειρευόμουν κι απο μικρή, να πιάσω την άκρη του φεγγαριού και τα ταξιδέψω μαζί του.

Ζωγράφισα ένα ζευγαράκι να στέκεται μπροστά στο δρόμο της ζωής του πιασμένοι αγκαλιά κι οι σκιές τους να πλησιάζουν, έτοιμες να φιληθούν, γιατί ετσι τοχω ονειρευτεί.

Ζωγράφισα μια ερωτευμένη γυναίκα να ρωτάει τον αγαπημένό της “Μ'αγαπάς; “ και αφού γνωρίζει την απάντηση νάσου δυο λευκές πινελιές στα μάτια της, ένας ρόζ τονισμός στα μάγουλα κι έλαμψε το πρόσωπό της απο χαρά κι έρωτα. Νάσου δυο γραμμούλες προς τα πάνω στα χειλάκια της κι έγινε όλο το πρόσωπο ένα χαμόγελο.

Ζωγράφισα ονειρικά τοπία, έβαλα το φεγγαράκι να φωτίζει τη δική μου γειτονιά, σκόρπισα μ'αστέρια τον ουρανό μου, ηλιοβασιλέματα που μ'έκαναν να παίξω με όλους τους τόνους του κόκκινου, του ρόζ, του κίτρινου. Το δρόμο του φεγγαριού να σχηματίζεται στη θάλασσα απο μια πανσέληνο του Αυγούστου. Μέσα σε λίγο χρόνο το χέρι μου ελευθερώθηκε και πήγαινε κι έφτιαχνε κάτι σχέδια που πρώτη φορά είχα επιχειρήσει να ζωγραφίσω και απορούσα κι εγω με τον εαυτό μου.Μεγάλα λόγια θα μου πείτε, ναι αλλά αυτή την ικανοποίηση νοιώθουν όσοι δημιουργούν.

Εχω κι άλλα πολλά να μάθω, τίποτε δεν τελειώνει. θάθελα να μπορώ να εξωτερικεύσω τον ψυχικό μου κόσμο, ιδίως κάποια κομμάτια του που είναι κρυμμένα και ίσως μπορέσω να καταλάβω καλύτερα “εμένα” γιατί κακά τα ψέμματα μερικές πτυχές του εαυτού μας δυσκολευόμαστε να τις αντιληφτούμε ή δεν θέλουμε. Όμως μέσα απο την ζωγραφική ασυναίσθητα θα βγούν προς τα έξω. Αυτό κάνει η ζω-γραφική. Σε κρατάει στη ζωή μέσα απο τη δημιουργία ώστε να μπορείς να βρίσκεις τη διέξοδο προς το φως.

Μια μέρα παρακολούθησα τη διάλεξη ενός Τούρκου συγγραφέα νομπελίστα του Οχράν Παμούκ. Κι είπε κάτι που πολύ μου άρεσε και το σημείωσα να μη το ξεχάσω:

«Ο μυθιστοριογράφος είναι σαν τον ζωγράφο, με τα πινέλα του δημιουργεί τα συναισθήματα των ηρώων του, αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο ως συγγραφέα και ως αναγνώστη είναι να νιώθει, τα συναισθήματα και την πνευματικότητα των ηρώων μέσα από τα αντικείμενα γύρω τους». Γιατί ένα είδος συγγραφέα είναι και ο εικαστικός μυθιστοριογράφος. Σαν ένας ζωγράφος είπε..

Γραμμούλα-γραμμούλα λοιπόν κι εγώ φτιάχνω το δικό μου βιβλίο με σελίδες απο ζωγραφιές πάνω σε χαρτιά, σε ξύλα, σε βότσαλα, σε καμβά και θα τους δίνω εγω πνοή, ζωή. Μπορεί να βγεί κατί καλό ή σχεδόν καλό, αλλά θάναι καλύτερα, απ το τίποτα. Θάναι το δικό μου δημιούργημα, το δικό μου χειροτέχνημα και θα το υπερασπίζομαι για το περιεχόμενό του. 

Ένα άλλο συναίσθημα που ένοιωσα τελευταία βάζοντας τα δυνατά μου να αποτυπώσω με το πινέλο μου τις πτυχές ενός προσώπου και συγκεκριμένα προσπαθώντας να δώσω με γραμμές και με σκιές πως αυτό χαμογελάει με τα μάτια του, πως σχηματίζονται οι γραμμές στα χείλια, κατάλαβα ότι με τις μικρές πινελιές μου ήταν σαν ν άγγιζα την επιδερμίδα αυτού που ζωγράφιζα. Πρωτόγνωρο συναίσθημα που με συγκλόνισε εκείνη τη στιγμή. 

Θέλω νάμαι καλά, νάχω γερά χέρια και μάτια για να περάσω όσο μπορώ περισσότερο δημιουργώντας. Εξ άλλου αυτή μου η επιμονή στη δημιουργία είναι που μ έχει σώσει απο το να πάρω νοσηρα μονοπάτια στη ζωή μου.

Αυτό που συμβουλεύω στους ανθρώπους που διαρκώς γκρινιάζουν κι είναι αγχωμένοι με την καθημερινότητα, και δεν ξέρουν πως να περάσουν την ελεύθερη τους ώρα, είναι να βρίσκουν διέξοδο στη δημιουργία. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό που θα τους δώσει ευχαρίστηση, κάπου όλοι μας έχουμε μια επιδεξιότητα. Αν μιά φορά νοιώσουν τη χαρά και ευεξία της δημιουργίας θα την αγαπήσουν, δεν μπορεί. Εγω όταν φτιάχνω κάτι και μου αρέσει το αποτέλεσμα θέλω να τραγουδάω, κι εκείνη την ώρα δεν την ανταλάζω μ όλα τα λεφτά του κόσμου (εε μη λέμε και μεγάλα λόγια..) 

Αυτά είναι τα σκόρπια λόγια της Αθηνάς μιάς συνταξιούχου που κάνει ακόμη όνειρα και είναι αυτή που θα τη θυμούνται όλοι να ζωγραφίζει πρόσωπα με μάτια μεγάλα, ίσως γιατί θέλει να βλέπουν ΚΑΛΥΤΕΡΑ !!!.